گلچین اشعار - رنگارنگ

 

 

=================================================

 

 

بر  من   قلم  قضا   چو   بی  من   رانند

 

پس   نيك  و  بدش   ز  من   چرا   می دانند

 

 

 

دی   بی  من   و   امروز   چو  دی   بی  من  و  تو

 

فردا    به   چه  حجّتم    به  داور   خوانند

 

 

==================================================

 

 

 

 

از  شبنم  عشق   خاك  آدم   گِل  شد

 

صد   فتنه  و  شور   در  جهان   حاصل  شد

 

 

 

سر نشتر  عشق   بر  رگ ِ روح  زدند

 

يك  قطره   فرو چكيد  و   نامش   دل  شد

 

 

 

 

==========================

 

 

 

 

گر     آمدنم     به  من  بُدی     نامدمی

 

ور   نيز   شدن     به  من  بُدی     كِیْ  شدمی

 

 

 

به  ز آن  نبود   كه   اندر  اين   عالم   خاك

 

نَهْ   آمدمی     نَهْ  شدمی     نَهْ   بُدمی

 

 

 

 

========================

 

 

 

مزن   بی تأمّل   به  گفتار   دم

 

نكو  گو   اگر   دير گوئی   چه  غم

 

 

 

 

==========================

 

 

 

 

بستردنی است   آنچه   بنگاشته ايم

 

افكندنی است   آنچه   بفراشته ايم

 

 

 

سودا   بوده است   آنچه   پنداشته ايم

 

دردا  كه   به  هرزه   عُمر   بگذاشته ايم

 

 

 

 

===========================

 

 

 

 

ای  دل   دمی  بنشين   فارغ  ز   دمدمه  باش

 

در  عين   با  همگی   تنها  و   بی  همه   باش

 

 

 

 

============================

 

 

 

 

آنچه   نفس  خويش  را   خواهی   حرامت  سعديا

 

گر  نخواهی   همچنان   بيگانه  را   و   خويش  را

 

 

 

 

=============================

 

 

 

 

به  پايان  شد   حديث  دل   ز  بس   گفتيم  و  نشنيدی

 

سر امد   رشتۀ  اُلفت   ز بس   بستيم  و  بُگسستی

 

 

 

 

============================

 

 

 

 

دوست  مشمار   آنكه   در  نعمت   زند

 

لاف   ياری ّ  و   برادر  خواندگی

 

 

 

دوست   آن  باشد  كه   گيرد   دست  دوست

 

در   پريشان  حالی   و   درماندگی

 

 

 

 

===============================

 

 

 

 

وجود  من   در  اين  باغ   حكم   خاری  داشت

 

هزار  شُكر   كه   اين  خار   پای  كسی   نخليد

 

 

 

چو  گُل   شكفته   از  آنم   در  اين  چمن   كه   دلم

 

چو  غنچه   خون  جگر   خورد  و   پيرهن   ندريد

 

 

=======================

 

 

محبّت   آتشی   بر  جانم   افروخت

 

كه  تا صبح  قيامت   بايدم  سوخت

 

 

 

عجب   پير آهنی   بهرم   بريدی

 

كه  خيّاط  قيامت  بايدش  دوخت

 

 

==============================

 

 

نیست  سری  کز  تو  پر آشوب  نیست

این همه  هم   خوب شدن  خوب نیست

 

جور  و  جفا  کن   که  حبیب منی

مهر  و  وفا  شیوۀ محبوب  نیست

 

 

================================

 

 

من  شمع  جانگدازم   تو  صبح  جانفزائی

سوزم  گرت  نبينم   ميرم  چو  رخ  نمائی

 

نزديك   اينچنينم    دور   آنچنان  كه  گفتم

نَه   تاب  وصل  دارم    نَه   طاقت  جدائی

 

 

=========================

 

 

مستوفی  ديوان  قضا   روز  نخست

مجموعۀ  شادیّ  و  الم   كرد  درست

 

شادی   به  تمام  مردمان   قسمت  كرد

غم  باقی  ماند  و  گفت   كاين  قسمت  توست

 

 

=============================

 

 

مرا  گفتند  جمعی  مهربانان

چو  ديدندم   ز  غم   در  اصطرابی

 

كه  خوش  می باش   كز  دوران  گيتی

عمارت  باز  يابد   هر  خرابی

 

كشيدم  از  جگر  آهیّ  و  گفتم

بدان  صاحبدلان   نيكو  جوابی

 

چه  سود  آنگه   كه   ماهی  مرده  باشد

كه  باز  آيد  به  جوی  رفته   آبی

 

 

===========================

 

 

يغما   من  و  بخت  و  شادی  و غم   با  هم

كرديم  سفر   به  مُلك  هستی   ز  عدم

 

چون   نو  سفران   ميان  ره   بخت  بخفت

شادی  ره  خود  گرفت  و   من  ماندم  و  غم

 

 

============================

 

 

سايۀ  بيد  گزيدم  كه   ز  سودا  برهم

بيد  مجنون  شد  و  آنهم  ره  صحرا  برداشت

 

 

=========================

 

 

دلربايانه   دگر   بر  سر  ناز  آمده ای

از  دل  ما   چه  به جا  مانده   كه   باز  آمده ای

 

 

==========================

 

 

حال  خود  گفتی  بگو   بسيار  و  اندك   هر چه  هست

صبر   اندك  را   بگويم   يا   غم  بسيار  را

 

 

===========================

 

 

با  هر كه   حرف  دوستی   اظهار  ميكنم

خوابيده  دشمنيست  كه   بيدار  ميكنم

 

از بس  كه   در  زمانه   يكی   اهل  درد  نيست

اظهار  درد  خويش   به  ديوار  ميكنم

 

 

==========================

 

 

روز  محشر   كه   بپرسند  ز  من   قاتل  را

ديده  را   نام  برم   اوّل  و  ز آن  پس   دل  را

 

 

========================

 

 

رحم    در عالم  اگر  هست   اجل  دارد  و  بس

كاين  همه  طاير  روح   از  قفس  آزاد  كند

========================

هيچ  دانی   كه   وقت  آمدنت

همه   خندان  بُدَند  و  تو   گريان

آنچنان  زی   كه   وقت  رفتن  تو

همه   گريان  بُوَند  و  تو   خندان

=========================

دارد   هزار  دُر   صدف  و   دم  نميزند

يك  بيضه   مُرغ  دارد  و   فرياد  ميكند

==========================

چو   دستی   نشايد  گَزيدن   ببوس

كه  با غالبان   چاره  زرق است  و  لوس

==========================

زير ِ  لب    وقت نوشتن   همه كس  نقطه نهد

نقطۀ  خال  تو   از  چيست   ببالای  لب  است

يا رب   اين  نقطۀ  لب  را    كه    به  بالا  بنهاد

نقطه   هر جا  غلط  افتاد   مكيدن   ادب است

 

 

==========================

 

 

غم   از  هر  جا   كه  وا ماند    فتد  در  جستجوی  من

بلا   هر  گه  كه   سر گردان  شود    آيد  به  سوی  من

 

 

===========================

 

 

سرویّ  و   رخ  تو   ماه   آراسته  است

ماهیّ  و   قد  تو   سرو   نو  خاسته  است

 

چندانكه   ز  پای   تا  سرت   مينگرم

آنی   كه   دل  من   از  خدا   خواسته  است

 

 

==========================

 

 

گفتم  كه   با  تو   شمع  طرب   تابناك  نيست

گفتا  كه   سيمگون  مَه   گيتی  فروز  هم

 

گفتم  كه   بعد  از   آنهمه  دلها   كه  سوختی

كس   ميخورد  فريب  تو    گفتا  هنوز  هم

 

 

==========================

 

 

ليلی  و  مجنون   گر  ميبود   در  دوران  تو

اين  يكی   حيران  من  ميگشت   آن   حيران  تو

 

 

==========================

 

 

ما  و  پروانه  و  بلبل   همه  خويشان  هميم

چشم  بد  دور  كه   يك  جمع   پريشان  هميم

 

 

==========================

 

 

كريمان  را   به  دست  اندر   درم  نيست

خداوندان  نعمت  را   كرم  نيست

يا

كرم  داران  عالم  را   درم  نيست

درم  داران  عالم  را   كرم  نيست

 

 

==========================

 

 

بگفتا   مبر  نام  من   پيش  دوست

كه  حيفست   نام  من   آنجا  كه   اوست

 

 

=========================

 

 

بر  سر  منبر  خود   واعظ  دِه

خلق  را   مسئله ای   می آموخت

 

صحبت  آمد   ز  جهنّم  به  ميان

كه  چه  آتشها   خواهد  افروخت

 

تن  بد كار   چه ها   می بيند

آنكه   عقبي   پی  دنيا   بفروخت

 

گوش  داد   اين  سخنان   چوپانی

غصّه ای  خورد  و   هراسی  اندوخت

 

ديد  با  خود   سگ  خود  را   بد كار

چشم  پر  اشك   بدان  واعظ   دوخت

 

گفت   آنجا  كه  همه   می سوزند

سگ  من  نيز   چو  من   خواهد  سوخت

=========================

عالِمی   بر  فراز  منبر   گفت

كه   چو  پيدا  شود   سرای  نهُفت

ريشهای  سفيد  را   ز  گناه

بخشد  ايزد   به   ريشهای  سياه

باز   ريش  سياه   روز  اُمّيد

باشد  اندر  پناه   ريش  سفيد

مردكی  سُرخ  ريش   حاضر  بود

چنگ  در  ريش  زد   چو  اين   بشنود

گفت   ما  خود   در اين شُمار  نه ايم

در  دو  گيتی   به  هيچ  كار   نه ايم

 

 

============================

 

 

پيش ما  سوختگان    مسجد  و  ميخانه  يكيست

حرم  و  دير   يكی    سبحه  و  پيمانه  يكیست

 

 

اينهمه  جنگ و جدل  حاصل  كوته‌ نظريست

گر  نظر پاك كنی   كعبه  و  بتخانه  يكيست

 

هر كسی  قصۀ شوقش  به زبانی  گويد

چون  نكو می ‌نگرم   حاصل افسانه  يكيست

 

اينهمه  قصه  ز سودای  گرفتاران است

ورنه  از  روز ازل  دام يكی  دانه يكيست

 

ره هركس  به فسونی  زده   آن شوخ  ار نه

گريۀ  نيمه شب  و  خندۀ مستانه  يكيست

 

گر  زمن  پرسی  از آن  لطف  كه  من  می ‌دانم

آشنا  بر  در  اين خانه  و  بيگانه  يكيست

 

هيچ  غم نيست  كه  نسبت  به جنونم  دادند

بهر اين  يك دو نفس  عاقل  و  فرزانه  يكيست

 

عشق  آتش بود  و  خانه خرابی  دارد

پيش آتش  دل شمع  و  پر پروانه  يكيست

 

گر  به  سرحدّ  جنونت  ببرد عشق  عماد

بی ‌وفايیّ  و  وفاداری  جانانه   يكيست

 

 

 

=========================

 

 

 

يا  رب   ستدی  مملكت  از   همچو  منی

دادی   به  مخنّثی   نه  مردی   نه  زنی

 

از  گردش  روزگار   معلومم  شد

پيش  تو   چه  دف زنی   چه  شمشير زنی

 

 

 

==========================

 

 

پادشاهی   دُرّ  ثمينی   داشت

بهر  انگشتری   نگينی  داشت

 

خواست  نقشی   كه  باشدش   دو  ثمر

هر  زمان   كافكند   به  نقش   نظر

 

وقت شادی   نگيردش   غفلت

وقت  اندوه   نباشدش   محنت

 

هر چه  فرزانه  بود   در  ايّام

كردند  انديشه ها   ولی   همه  خام

 

ژنده پوشی   پديد  شد  آندم

گفت   بنويس   بگذرد  اينهم

 

    

 

========================

 

 

 

باز  امشب   جلوه گاه  بزم  مستانم   چو  شمع

در  ميان   سوز  وساز  خويش   خندانم  چو  شمع

 

با  نگاهش   با  خيالش   با  فراقش   با  غمش

گاه  گريان   گاه  سوزان   گاه  لرزانم   چو  شمع

 

بس كه   با  شب  زنده داريهای  خود   خو  كرده ام

از  نسيم  صبحگاهی  هم   گريزانم   چو  شمع

 

حسام   اهواز  جفير  24 سال سن 24 ماه خدمت   23 / 7 / 67

 

 

 

 

==========================

 

 

 

ره  نوردانی   كه   چون  خورشيد   تنها  ميروند

از  زمين  پست   بر  عرش  ثريّا   ميروند

   

 

========================

 

  

 

چشم  ياری  داشتن  از  دشمنان   بيهوده  است

دشمنی  بوده است   كار  دوستان   تا بوده است

 

تا  زدم  لبخند  از  شادی   بلائی  در  رسيد

آسمان  را   كينه ای  با   خاطر  آسوده است

 

 

=========================

 

 

حديث  درد  من   كس  نگفت   افسانه ای  كم

اگر  من هم   نباشم  در  جهان   ديوانه ای  كم

 

 

==========================

 

 

جهان  تا جنبشی  دارد   رود  هر كس   به  راه  خود

عقاب  پير هم  غرق است  و مست  اندر نگاه خود

 

 

==========================

 

 

عمری  چو شمع  گريۀ جانسوز  ميكنيم

روزی  به شب  بريم  و  شبی  روز  ميكنيم

 

اشكيم  و  جانگداز تر  از  آتشيم  ما

آهيم  و   كار  برق  جهانسوز  ميكنيم

 

 

========================

 

 

ای  بی خبر  از  محنت  روز افزونم

دانم كه  ندانی  از جدائی  چونم

 

باز آی  كه   سرگشته تر  از  فرهادم

درياب  كه   ديوانه تر  از   مجنونم

 

 

=========================

 

 

دانستی  اگر   سوز  شبانروز  مرا

دامن  نزدی   آتش  جانسوز  مرا

 

از  خندۀ  ديروز   حكايت  چه  كنی

باز آی  و  ببين   گريۀ  امروز  مرا

 

 

=======================

 

بايد  خريدارم  شوی   تا  من  خريدارت  شوم

وز  جان  و  دل  يارم  شوی   تا  عاشق  زارت  شوم

 

من  نيستم  چون  ديگران   بازيچۀ  بازيگران

اوّل  به دام  آرم  تو را   و آنگه  گرفتارت  شوم

 

 

=======================

 

 

 

شرح  بی شرحی است   شرح  حال  ما

قرن ها  پوشيده   در   هر  سال  ما

 

حال  ما  در بند  لفظ  و  حرف   نيست

محتوی  را   نسبتی  با  ظرف   نيست

 

 

========================

 

 

عاشقان  را   شرط   تنها   ناله  و  فرياد   نيست

تا  كسی   از  جان  شيرين  نگذرد   فرهاد  نيست

 

 

==========================

 

 

گفتم   شب  مهتاب  بيا

ناز كنان   گفت

آنجا  كه  منم   حاجت  مهتاب  نباشد

 

 

========================

 

گفتم   چشمم    گفت  به  راهش  ميدار

گفتم   جگرم    گفت   پر آهش  ميدار

گفتم  كه دلم    گفت   چه داری  در دل

گفتم   غم  تو    گفت  نگاهش  ميدار

 

 

========================

 

 

 

گر  نروی  راست   در  اين  راه  راست

چرخ  بلند   از  تو  كند   باز خواست

 

 

=========================

 

 

تو را  فرسود  گر   روز  سياهی

مرا  سوزاند   عالم  سوز  آهی

 

 

======================

 

 

تو  را   گر  نيز   ميل  تابناكی  است

نظر  چون  من   بپوش   از  هر چه  خاكيست

 

 

========================

 

 

اوفتادستيم   زير  چرخ  جور

بر سر ما  ميزند  اين  چرخ  دُور

 

 

========================

 

 

نقد  امروز   ار  ز  كف  بيرون  كنيم

گر  كه  فردائی  نباشد   چون  كنيم

 

 

=========================

 

 

ندانم   گر چه  با  شاهين  ستيزی

توانم  كرد   كوته  جست و خيزی

 

 

=======================

 

گر   در  همه  شهر   يك سر نيشتر  است

در پای  كسی  رود  كه  درويش تر  است

 

 

=========================

 

 

 

چون  ز  چاهی   ميكنی  هر  روز   خاك

عاقبت   اندر  رسی    در   آب   پاك

 

سايۀ  حق   بر  سر   بنده  بود

عاقبت   جوينده   يابنده   بود

 

 

 

 

========================

آدم ِ عالِم   در   همه چيز   عالِم  نمی شود    ولی

آدم ِ  با فهم   می تواند   همه چيز را  بفهمد   حتّی

نادانی  خود  را

============================

 

افسوس   از  آن   رود خانه ای   كه   در  نيمۀ  راه  ماند

و   از  حركت   ايستاد

و   همۀ   چيزهای  خوب  را   در  خود   گنداند

 

 

========================

 

 

پاينده  باد   ديوانگی

زنده  باد   حيوانيّت

جاويد  باد   عشق

برقرار  باد   آنانی  كه   قادرند

بدون  وجدان   با  لذّت  زندگی   دمساز  باشند

 

 

 

=========================

 

 

 

نوميدی   او  را   تا   آخرين  دم  عمر   بدرقه  كرد

تنها   فايده ای   كه   نوميدی   داشت

رفيق  نيمه  راه   نبود

 

 

========================

 

 

دل  كه  رنجيد  از  كسی    خُرسند  كردن  مشكل  است

شيشۀ  بشكسته  را   پيوند  كردن    مشكل  است

 

 

 

==========================

 

 

 

دريغا   آنانی  را  كه  روح  دردمند  من   ميطلبد

چون  ستارگان  آسمان   از  من   دورند   و

من   سر انجام   از  وحشت  تنهائی

در  اين  گوشۀ   دور افتاده   خواهم  مرد

 

 

 

=======================

 

 

 

از  خدا  برگشتگان  را   كار  چندان  سخت  نيست

سخت   كار  ما  بود   كز  ما   خدا  برگشته  است

 

 

 

=======================

 

 

ز آن   خوبتری   كه  كس   خيال  تو  كند

يا   همچو  منی   فكر  وصال  تو  كند

الحق  كه   بر  آفرينش  خود   نازد

ايزد  كه   تماشای  جمال  تو  كند

 

 

 

========================

 

 

 

عشق   عشق  می آفريند

عشق   زندگی  ميبخشد

زندگی   رنج   به همراه   دارد

رنج   دلشوره  می آفريند

دلشوره   جرأت  ميبخشد

جرأت   اعتماد  به همراه  دارد

اعتماد   اميد  می آفريند

اميد   زندگی  ميبخشد

زندگی   عشق  می آفريند

عشق   عشق  می آفريند

 

 

 

==========================

 

 

 

ميتوانم   نگهدارم   دستی   ديگر  را

چرا كه   كسی   دست  مرا   گرفته

و   به  زندگی   پيوندم  داده  است

 

 

 

========================

 

 

 

 

گاه  آرزو  ميكنم   ايكاش   برای  تو   پرتو  آفتابی  باشم   تا   بسترت

  را   گرم  كند

اشكهايت  را   بخشكاند   و   خنده  را   به  لبانت   باز  آورد

پرتو  خورشيدی  كه   اعماق  تاريك  وجودت  را   روشن  كند

روزت  را   غرقۀ  نور  كند

يخ  پيرامونت  را   آب  كند

 

 

 

======================

 

  

 

روح  من   تشنۀ  چيزيست   كه   نَه  پول  ميتواند  بخرد

 

و   نَه   لبهای  زنی  ممكن  است   به  من  اِعطاء  كند

 

و  آن   فراموشی  است  .

 

 

 

 

==========================

 

 

 

آن  حبابم  من  كه  در  دريای طوفانزای عمر

تكيه گاه   خويش  را   موج  خروشان  ميكنم

 

 

 

========================

 

 

 

يا  عافيت  از   چشم  فسون  سازم  ده

يا   آنكه   زبان    شِكوه   پردازم   ده

 

يا  درد و غمی  كه  داده ای  بازش گير

يا  جان و دلی   كه  برده ای   بازم ده

 

 

 

 

===========================

 

 

 

درون  معبد  هستی

بشر  در  گوشۀ  محراب  خواهشهای  جان  افروز

نشسته  در پس  سجّادۀ  صد نقش  حسرتهای  هستی سوز

نگاهی  ميكند  سوی  خدا     از  آرزو  لبريز

به زاری  از  ته دل   يك   دلم  ميخواست   ميگويد

شب و  روزش   دريغ  رفته و  ايكاش  آينده است

 

من  امشب   هفت شهر  آرزوهايم  چراغان است

زمين  و  آسمانم   نور باران  است

كبوتر های  رنگين بال   بهشت  پر گل  انديشه ام  را   زير  پر  دارند

صفای  معبد  هستی   تماشائيست

ز  هر  سو   نوشخند  اختران   در  چلچراغ  ماه  ميريزد

جهان  در خواب   تنها من  درين  معبد   درين  محراب

 

دلم  ميخواست   بند  از  پای  جانم   باز  ميكردند

كه  من   تا  روی  بام  ابرها   پرواز  ميكردم

از  آنجا   با  كمند  كهكشان   تا  آستان عرش   ميرفتم

از  آن   درگاه   درد  خويش  را   فرياد  ميكردم

كه   كاخ   صد  ستون  كبريا   لرزد

مگر  يك شب  ازين  شبهای  بيفرجام   ز يك  فرياد   بی هنگام

بروی  پرنيان  آسمانها   خواب   در چشم  خدا  لرزد

 

دلم  ميخواست   دنيا  رنگ  ديگر  بود

خدا   با  بنده هايش   مهربانتر  بود

ازين  بيچاره  مردم   ياد   ميفرمود

 

 

دلم  ميخواست   زنجيری  گران   از  بارگاه  خويش   می آويخت

كه  مظلومان   خدا  را   پای  آن  زنجير   ز  درد  خويش   آگاه  ميكردند

چه  شيرين  است   وقتی   بيگناهی   داد  خود  را   از  خدای  خويش   ميگيرد

چه  شيرين  است   امّا   من  دلم  ميخواست   اهل  زور  و  زر   ناگاه   ز  هر  سو   راه  مردم  را   نمی بستند  و  زنجير  خدا  را   بر  نمی چيدند

 

دلم  ميخواست   دنيا   خانۀ  مهر  و  محبّت   بود

 

دلم  ميخواست   مردم   در  همه  احوال   با  هم   آشتی  بودند

طمع  در  مال  يكديگر   نميكردند

كمر  بر  قتل  يكديگر   نمی بستند

مراد  خويش  را   در   نامراديهای  يكديگر   نمی جستند

ازين   خون  ريختن ها  ،   فتنه ها   پرهيز  ميكردند

چو  كفتاران  خون آشام   كمتر   چنگ  و  دندان   تيز  ميكردند

چه  شيرين  است   وقتی   سينه ها   از  مهر   آكنده است

چه  شيرين  است   وقتی  آفتاب  دوستی   در  آسمان  دهر   تابنده است

چه  شيرين  است   وقتی    زندگی   خالی   ز  نيرنگ  است

 

دلم  ميخواست   دست  مرگ  را   از  دامن  اميد  ما  كوتاه  ميكردند

در  اين   دنيای   بی آغاز  و  بی پايان

در  اين  صحرا   كه   جز   گرد  و  غبار   از  ما   نميماند

خدا   زين  تلخ كاميهای  بی هنگام   بس  ميكرد

نميگويم   پرستوی  زمان  را   در  قفس   ميكرد

نميگويم   به  هر  كس   بخت  و  عمر  جاودان   ميداد

نميگويم   به  هر  كس   عيش  و  نوش   رايگان   ميداد

همين  ده  روز  هستی  را   امان  ميداد

دلش  را   نالۀ  تلخ  سيه روزان   تكان  ميداد

 

دلم  ميخواست   عشقم  را  نميكشتند

صفای  آرزويم  را   كه  چون  خورشيد  تابان  بود   ميديدند

چنين   از  شاخسار  هستيم   آسان   نمی چيدند

گل  عشقی   چنان  شاداب  را   پرپر  نميكردند

به باد  نامراديها  نمی دادند

به صد  ياری   نمی خواندند

به صد  خواری   نمی راندند

چنين  تنها   به  صحراهای  بی پايان  اندوهم   نمی بردند

 

دلم  ميخواست   يكبار  دگر  او را   در  كنار  خويش   ميديدم

به ياد  اوّلين  ديدار   در  چشم  سياهش   خيره  می ماندم

دلم   يكبار  ديگر   همچو  ديدار  نخستين   پيش پايش   دست  و  پا   ميزد

شراب  اوّلين  لبخند   در  جام  وجودم   های  و  هو   ميكرد

غم  گرمش   نهانگاه  دلم  را   جستجو  ميكرد

 

دلم  ميخواست   دست  عشق   چون  روز  نخستين   هستيم  را   زير  و  رو   ميكرد

 

دلم  ميخواست   سقف  معبد  هستی   فرو  ميريخت

پليديها  و  زشتيها   به  زير  خاك   می ماندند

بهاری  جاودان   آغوش  وا  ميكرد

جهان   در  موجی  از   زيبائی  و  خوبی   شنا  ميكرد

بهشت  عشق   می خنديد

به  روی   آسمان  آبی  آرام

پرستوهای   مهر  و  دوستی   پرواز  ميكردند

به  روی  بامها   ناقوس  آزادی   صدا  ميكرد

 

مگو   اين  آرزو  خام  است

مگو   روح  بشر   همواره   سرگردان  و  ناكام  است

اگر   اين  كهكشان   از  هم   نمی پاشد

اگر   اين  آسمان   در  هم   نمی ريزد

بيا  تا  ما   فلك  را   سخت  بشكافيم  و   طرحی  نو   در اندازيم

به  شادی   گل  بر افشانيم  و   می   در  ساغر  اندازيم

 

 

 

=========================

 

 

 

بر سر راهی  گدائی  تيره روز

ناله ها ميكرد  با  صد  آه و سوز

 

كای خدا بیخانه و بی روزيم

ز آتش  ادبار  خوش ميسوزيم

 

شد پريشانی  چو باد  و  من  چو كاه

پيش باد  از كاه  آسايش مخواه

 

ساختم با آنكه عمری سوختم

سوختم  يك عمر و صبر آموختم

 

آسمان كس را بدين پستی نكشت

چون من از درد تهيدستی  نكشت

 

هيچكس مانند من  حيران نشد

روز و شب  سرگشته  بهر نان  نشد

 

ايستادم  در پس درها  بسی

داد  دشنامم  كسی  و  نا كسی

 

رشته را رشتم ولی ازهم گسيخت

بخت را خواندم ولی ازمن گريخت

 

پيش من خوردند مردم نان گرم

من همی خون جگر خوردم  ز شرم

 

ديده ام  رنگی نديد از رخت نو

سير  يك نوبت  نخوردم  نان جو

 

اين ترازو  گر ترازوی خداست

اين  كژیّ  و نادرستی  از كجاست

 

در زمستانم تف دل آتش است

برف و باران خوابگاه و پوشش است

 

آبرو بردم  نديدم از تو روی

گم شدم هرگز نكردی جستجوی

 

گفتش اندر گوش دل  ربّ ودود

گر نبودی كاردان  جرم  تو بود

 

نيست راه كج  ره حقّ جليل

كجروان را  حق  نميگردد دليل

 

تو  به راه من  بنه  گامی تمام

تا  مَنَت  نزديك آيم  بيست گام

 

گر  به نام حق  گشائی  دفتری

جز  درِ اخلاص  نشناسی دری

 

گر  كُنی  آئينۀ  ما  را  نظر

عيب هايت  سر به سر گردد هنر

 

ما  تو را  بی توشه  نفرستاده ايم

آنچه  ميبايست دادن  داده ايم

 

دست داديمت  كه  تا  كاری كنی

درهمی   گر هست  ديناری كنی

 

پای داديمت  كه باشی  پا بجای

وارهانی  خويش را  از  تنگنای

 

چشم دادم  تا  دلت   ايمن كند

بر تو  راه زندگی  روشن كند

 

بر  تن خاكی  دميدم  جان پاك

خيرگيها  ديدم  از  يك مشت خاك

 

تا تو  خاكی را  منظّم شد  نفس

ای عجب  خود را  پرستيدیّ و بس

 

ما  كسی  را  ناشتا  نگذاشتيم

اين بنا  از  بهر  خلق  افراشتيم

 

كارما  جز رحمت واحسان نبود

هيچگاه اين سفره  بی مهمان نبود

 

در نمی بندد  به كس  دربان ما

كم نميگردد  ز خوردن  نان ما

 

آنكه جان كرده است بی خواهش عطاء

نان كجا دارد دريغ از ناشتا

 

اين توانائی كه دربازوی توست

شاهد بخت است و در پهلوی توست

 

گنجها  بخشيدمت  ای  ناسپاس

كه  نگنجد  هيچكس را  در قياس

 

آنچه  گفتی نيست  يك يك  درتوهست

گنجها  داریّ  و هستی  تنگدست

 

عقل  و  رای  و  عزم  و  همّت   گنج توست

بهترين  گنجور   سعی  و رنج  توست

 

عارفان  چون  دولت  از ما خواستند

دست و بازوی  توانا  خواستند

 

ما  نميگوئيم  سائل  در  مزن

چون زدی اين در  درِ ديگر مزن

 

آنكه  بر خوان كريمان  كرد  پُشت

از لئيمان  بشنود  حرف  درشت

 

آن درشتی  كيفر  خود كامه هاست

ورنه  بهر نامجويان  نامهاست

 

هيچ خودبين  ازخدا خُرسند نيست

شاخ بی بر  درخور پيوند نيست

 

زين همه شادی چرا غم خواستی

از كريمان   از  چه رو  كم خواستی

 

نورحق همواره  در جلوه گريست

آنكه آگه نيست  از بينش بريست

 

گلبن ما باش و بهر ما  بِروی

هم صفا از ما طلب  هم رنگ و بوی

 

زارع ما  خوشه را  خروار كرد

هر چه  كم كردند  او  بسيار كرد

 

تا نباشی قطره  دريا چون شوی

تا نه ای گم گشته  پيدا چون شوی

  

 

 

=========================

 

 

 

زندگی  بر من  به يك منوال  تا  چهل سال  رفت

باطل آن عمری  كه  چهل سالش  به يك منوال  رفت

 

معنی هستی  مپرس  از من  كه  تنها  ديده ام

روز  رفت  و  هفته  رفت  و  ماه  رفت  و  سال  رفت

 

يك تن  از  ياران ديرين  در كنار من  نماند

عيش  رفت  و  شادمانی  رفت  و  ذوق و حال  رفت

 

پيش از آن  كز  مقدم  پيری  خبر  آيد  مرا

هر  سر موئی   ز  اعضايم   به  استقبال  رفت

 

زندگی  بازيچه  يا  عمر گرانی  هر چه  بود

نيك  يا  بد   شكر ايزد  كه  در هر حال  رفت

 

 

 

=========================

 

 

روزگار است  آن كه  گه  عزّت دهد  گه  خوار دارد

چرخ  بازيگر   از  اين  بازيچه ها   بسيار  دارد

 

بلبلی  را   از  فراق  گل   روان  گيرد   به  گلشن

زاغ  بد آواز  را   بازيگر  گلزار  دارد

 

بشكند  از  سنگ  غم    بال  و  پر   صاحب  تميزی

بی  تميزی  را   به  پرواز  آرد  و   طيّار  دارد

 

عالمی  را   ره  ببندد   ظالمی  را   ره  گشايد

زشت  را   مسرور  خواهد   نيك  را   آزار  دارد

 

مقبلی  را   پای  دل   بندد  به  زنجير  تحيّر

مدبری  را   مقترن  با   نعمت  سرشار  دارد

 

سفلگان  را   از  حضيض  آرد   كند  با  بخت  مقرون

خاكساری  را   نصيب  مردم  احرار  دارد

 

پير  كنعان  را   ز  هجر  نور چشمی   كور  خواهد

يوسفی  را   از پی  سودا   سر  بازار  دارد

 

بهر  يك  ناپاك  زن   سر  از  تن  يحيي  بگيرد

بهر  يك  بتگر   خليل  بت شكن   در  نار  دارد

 

آن  كليمي   كز  يد  و  بيضاء   فروزد  عالمی  را

مبتلای  چنگ  قومی   ناكس  و  غدّار  دارد

 

نوح را  بر تن  زند سنگ  و  دهد  يونس  به  ماهی

در  محن   ايّوب  و  روح الله  را   بر  دار  دارد

 

مصطفي  را   گوهر دندان   به سنگ كينه  خسته

ريسمان  جور  را   بر  گردن  كرّار  دارد

 

الغرض   در  تيره  ابری   آفتابی  را   بپوشد

تا  مگر   خفّاش  كوری  را   رها  از  غار   دارد

 

افكند  در پای گل  غل  سوزد از غم  لاله را  دل

بر  بنفشه   كسوت  ماتم   به جسم  زار  دارد

 

لكّۀ  نقصان   بروی  مه  زند   حسنش  بكاهد

آن  جدي   ثابت  كند   آن  مشتری  سيّار  دارد

 

تا  كه   از  مجنون  بكاهد   حسن  ليلي  ميفزايد

كوهكن  خواهد  كه   شيرين   شهرۀ  بازار  دارد

 

هر  محبّی  را   به  هجران  عزيزی  ميكشاند

زار   هر  دلداده  را   از  فرقت  دلدار  دارد

 

گه   اديبی  را   به  چاه  انزوا  محبوس  سازد

گه   خطيبی  را   به  نزد  خلق   بی  مقدار  دارد

 

گو  به آن  غمديده   كز  غم  سوخت   قلب  نازنينش

كيست آن كس  كو  نَه  از غم  ناله چون مضمار  دارد

 

غم  مخور  ايدوست   كاين  ماتم سرا   جز  اين  ندارد

رنجه  دارد   غم  دهد   ويران  كند   بيمار  دارد

 

هر  كجا   چشمی است   ز  اشك  متّصل   جيحون  نمايد

هر  كجا   قلبی است   ز  آه  دمبدم   افكار  دارد

 

اين  سحاب  تيره  منظر   بد  سگالی   قطره  دارد

اين  درخت   زشت  بنيان   نامرادی   بار  دارد

 

يك  سخن  بشنو  ز  شمس   ای  رهرو  راه  حقيقت

كو  تو را  واقف  همی   بر  زبدۀ  اسرار  دارد

 

دل  بر  اين   غمخانۀ  ويران  منه   كو  زهر قاتل

در  بن  دندان  و  خال  و خط  به تن   چون مار  دارد

 

با  ارادت   بر  عجوز  سالخورد  دهر  منگر

كاين  خضاب   از  خون  احباب است   اين  عيّار  دارد

 

 

 

========================

 

 

بامدادان   به  باغ  رفتم   تا   برايت  دامنی  گل  سرخ  ارمغان  آرم

آنقدر  گل  چيدم  كه  دامنم  تاب  نياورد  و  بندش  بگسست

بند  دامنم  بگسست  و  گلهای  سرخ  همراه ِ نسيم   راه  دريا  در پيش  گرفتند

همه  رفتند  و  هيچكدام  باز نگشتند

تو  گوئی   لحظه ای  آب و آتش   به  هم  آميختند

اكنون  ديگر   گلی  ندارم  كه  ارمغانت  كنم

امّا   هنوز  دامنم  از  بوی  گلهای  سرخ   عطر آگين  است

اگر  ميخواهی   عطر  گلها  را  ببوئی   امشب  سر به  دامانم  بگذار

 

به  چه  كار   آيدت   ز  گل  طبقی       از  گلستان  من   ببر  ورقی

گل  همين پنج روز و شش باشد      اين گلستان هميشه خوش باشد

 

 

 

===========================

 

 

 

دلم  تنگ  است  و  غم   آغاز  كرده

خيال  خسته ام   پرواز  كرده

به  صد ها  نغمه   اين  آواز  كرده

كه  من   تنها ترين  تنهای  شهرم

به  قلبم   ناله ای  سوزان   نشسته

به  سويم  غم  بيايد   دسته  دسته

بنالم  از  دلم   كز  غم   شكسته

كه  من   تنها ترين  تنهای  شهرم

گريزان  از  همه  صحرا  و  دشتم

چو من  از مرز  حرمان هم  گذشتم

درون  سينۀ  سوزان   نوشتم

كه  من   تنها ترين  تنهای  شهرم

به  بيزاری  از  اين  دنيای  واهی

به  صد ها  شوق  و  امّيد  رهائی

بنالم  از  غم   اين   بی  پناهی

كه  من   تنها ترين  تنهای  شهرم

 

 

 

===========================

 

 

ساحل  افتاده  گفت   گر چه  بسی  زيستم

هيچ  نه  معلوم  گشت   آه   كه من  كيستم

 

موج  ز  خود  رفته ای   تيز خراميد  و  گفت

هستم  اگر  ميروم   گر  نروم  نيستم

 

دانه های  شن   يك به يك   فرو  می افتند

لحظات   يك به يك   ميگذرند

بعضی  می آيند  و   بعضی  ميروند

و  ترانۀ  قدرت  آنست  كه   دانه های  شن  را  بگيری

نَه   گذشت  لحظات  را   مانع  شوی

و   نَه   آمدن  و  رفتن   دگران  را

 

روز ها  ميگذرد   كه  در  چشمم

زندگی  تيره  و  غم انگيز  است

 

از  بهاران   نشانه  نمی يابم

همه جا  زرد  چو  پائيز  است

 

رنج  ميبرم  از   در  و  ديوار

ديده  از  اشك  درد   لبريز  است

 

 

========================

 

 

 

اگرم  حيات بخشی   و گرم  هلاك خواهی

سر بندگی  به حكمت بنهم  كه پادشاهی

 

من اگر هزار خدمت بكنم   گناهكارم

تو هزار خون ناحق  بكنی  و  بيگناهی

 

به  كسی  نميتوانم  كه  شكايت  از  تو  خوانم

همه جانب  تو  خواهند  و  تو  آن  كنی  كه  خواهی

 

تو  به  آفتاب  مانی   به  كمال  حُسن  طلعت

كه  نظر  نميتواند  كه  ببيندت  كه  ماهی

 

من  اگر  چنان كه  نهی  است  نظر  به  دوست  كردم

همه عمر  توبه  كردم   كه  نگردم  از  مناهی

 

 

 

 

بعد از  طلب تو  در سرم  نيست

غير  از تو  بخاطر  اندرم  نيست

 

ره  می ندهی  كه  پيشت  آيم

وز پيش تو   ره   كه بگذرم  نيست

 

من   مرغ  زبون  دام  اُنسم

هر چند  كه ميكشی  پرم  نيست

 

گر  چون تو  پَری  در  آدميزاد

گويند  كه هست  باورم  نيست

 

مهر  از  همه خلق  بر گرفتم

جز  ياد تو  در تصوّرم  نيست

 

گويند  بكوش  تا بيابی

ميكوشم  و  بخت  ياورم نيست

 

فكرم  به  همه جهان  بگرديد

وز  گوشۀ صبر  بهترم نيست

 

 

 

ای گل تازه که بویی ز وفا نیست تورا    خبر از سرزنش خار جفا نیست تورا

رحم بر بلبل بی برگ و نوا نیست تورا    التفاتی به اسیران بلا نیست تو را

ما اسیر غم و اصلا غم ما نیست تورا    با اسیر غم خود رحم چرا نیست تو را ؟

فارغ از عاشق غمناک نمیباید بود

جان من، اینهمه بی باک نمیباید بود

 

 

همچوگل چندبه روی همه خندان باشی؟   همره غیر به گلگشت وگلستان باشی ؟

هر زمان با دگری دست و گریبان باشی؟    زان بیاندیش که از کرده پشیمان باشی

جمع با جمع نباشند و پریشان باشی    یاد حیرانی ما آری و حیران باشی

ما نباشیم، که باشد که جفای تو کشد ؟

به جفا سازد و صد جور برای تو کشد ؟

 

 

شب به کاشانۀ اغیار نمیباید بود    غیر را شمع شب تار نمیباید بود

همه جا با همه کس یار نمیباید بود    یار اغیار دل آزار نمیباید بود

تشنۀ خون من زار نمیباید بود    تا به این مرتبه خونخوار نمیباید بود

من اگر کشته شوم باعث بد نامی توست

موجب شهرت بی باکی و خود کامی توست

 

 

دیگری جز تو مرا اینهمه آزار نکرد    جز تو کس در نظر خلق مرا خوار نکرد

آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد  هیچ سنگین دل بیداد گر این کار نکرد

این ستمها دگری با من بیمار نکرد    هیچکس اینهمه آزار من زار نکرد

گر ز آزردن من هست غرض مردن من

مُردم ، آزار مکش از پی آزردن من

 

 

جان من سنگدلی دل به تو دادن غلطست    برسر راه تو چون خاک فتادن غلطست

چشم امید به روی تو گشادن غلط است    روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است

رفتن اولیست ز کوی تو ستادن غلطست   جان شیرین به تمنّای تو دادن غلطست

تو نه آنی که غم عاشق زارت باشد

چون شود خاک بر آن خاک گذارت باشد

 

 

مدّتی هست که حیرانم و تدبیری نیست    عاشق بی سروسامانم و تدبیری نیست

از غمت سر به گریبانم و تدبیری نیست    خون دل رفته به دامانم و تدبیری نیست

از جفای تو بدینسانم و تدبیری نیست    چه توان کرد ؟  پشیمانم  و  تدبیری نیست

شرح درماندگی خود به که تقریر کنم ؟

عاجزم ، چارۀ من چیست ؟  چه تدبیر کنم ؟

 

 

نخل نو خیز گلستان جهان بسیار است    گل این باغ بسی  سرو روان بسیار است

جان من ، همچو تو غارتگر جان بسیار است    ترک زرّین کمر موی میان بسیار است

بالب همچوشکر تنگ دهان بسیارست  نه که غیراز توجوان نیست جوان بسیارست

دیگری اینهمه بیداد به عاشق نکند

قصد آزردن یاران موافق نکند

 

 

مدّتی شد که در آزارم و میدانی تو    به کمند تو گرفتارم و میدانی تو

از غم عشق تو بیمارم و میدانی تو    داغ عشق تو به جان دارم و میدانی تو

خون دل از مژه میبارم و میدانی تو    از برای تو چنین زارم و میدانی تو

از زبان تو حدیثی نشنودم هرگز

از تو شرمندۀ یک حرف نبودم هرگز

 

 

مکن آن نوع که آزرده شوم از خویت    دست بر دل نهم و پا بکشم از کویت

گوشه ای گیرم و من بعد نیایم سویت    نکنم بار دگر یاد قد دلجویت

دیده پوشم ز تماشای رخ نیکویت    سخنی گویم و شرمنده شوم از رویت

بشنو این پند و مکن قصد دل آزردۀ خویش

ورنه بسیار پشیمان شوی از کردۀ خویش

 

 

چند صبح آیم و از خاک درت شام روم ؟    از سر کوی تو خود کام به ناکام روم ؟

صد دعا گویم و آزرده به دشنام روم ؟    از پی ات آیم و با من نشوی رام روم ؟

دور دور از تو من تیره سر انجام روم ؟    نبود زهره که همراه تو یک گام روم ؟

کس چرا اینهمه سنگین دل و بدخو باشد ؟

جان من ، این روشی نیست که نیکو باشد

 

 

از چه با من نشوی يار ،  چه می پرهیزی؟    یار شو با من بیمار ،  چه می پرهیزی؟

چیست مانع ز من زار ،  چه میپرهیزی؟    بگشا لعل شکربار ،  چه میپرهیزی؟

حرف زن ای بت خونخوار، چه میپرهیزی؟   نه حدیثی کنی اظهار، چه میپرهیزی؟

که تورا گفت به ارباب وفا حرف مزن ؟

چین بر ابرو زن و یکبار به ما حرف مزن ؟

 

 

درد من  کشتۀ شمشیر بلا میداند    سوز من  سوختۀ داغ جفا میداند

مسکنم  ساکن صحرای فنا میداند    همه کس  حال من بی سر و پا میداند

پاکبازم ،  همه کس طور مرا میداند    عاشقی همچو منت نیست ،  خدا میداند

چارۀ  من  کن  و مگذار که  بیچاره شوم

سر خود گیرم  و  از کوی تو  آواره شوم

 

 

از سر کوی تو با دیدۀ تر خواهم رفت    چهره آلوده به خوناب جگر خواهم رفت

تا نظر میکنی از پیش نظر خواهم رفت    گر نرفتم ز درت شام ،  سحر خواهم رفت

نه که این بار چو هر بار دگر خواهم رفت    نیست باز آمدنم باز اگر خواهم رفت

از جفای تو من زار چو رفتم ،  رفتم

لطف کن لطف که این بار چو رفتم ، رفتم

 

 

چند در کوی تو باخاک برابر باشم ؟    چند پامال جفای تو ستمگر باشم ؟

چند پیش تو به قدر از همه کمتر باشم ؟    از تو چند ای بت بد کیش مکدّر باشم ؟

میروم  تا به سجود بت دیگر باشم    باز  اگر سجده کنم پیش تو  کافر باشم

خود بگو  کز تو کشم  ناز و تغافل تا کی ؟

طاقتم  نیست از این بیش ،  تحمّل تا کی ؟

 

 

سبزۀ دامن نسرین تو را بنده شوم    ابتدای خط مشکین تو را بنده شوم

چین بر ابرو زدن و کین تو را بنده شوم    گره بر ابروی پر چین تو را بنده شوم

حرف نا گفتن و تمکین تو را بنده شوم    طرز محجوبی و آیین تو را بنده شوم

الله ،  الله ،  ز که این قاعده آموخته ای ؟

کیست استاد تو ،  اینها ز که آموخته ای ؟

 

 

اینهمه جور که من از پی هم میبینم    زود خود را به سر کوی عدم میبینم

دیگران راحت و من اینهمه غم میبینم    همه کس خرّم و من درد و الم میبینم

لطف بسیار طمع دارم  و  کم میبینم    هستم  آزرده  و  بسیار  ستم میبینم

خرده  بر حرف درشت من آزرده  نگیر

حرف آزرده درشتانه بود ،  خرده مگیر

 

 

آنچنان باش که من از تو شکایت نکنم    از تو قطع طمع لطف و عنایت نکنم

پیش مردم ز جفای تو حکایت نکنم    همه جا قصّۀ درد تو روایت نکنم

دیگر این قصّۀ بی حد و نهایت نکنم    خویش را شهرۀ هر شهر و ولایت نکنم

خوش کنی خاطر وحشی به نگاهی، سهل است

سوی تو  گوشۀ  چشمی ز تو راهی سهل است

 

 

 

 

وحشی بافقی